الیاف شیشه ای قرنهاست که که تولید شده اما تولید انبوه از رشته های شیشه ای به طور تصادفی در سال 1932 کشف شد ، هنگامیگه جیمز اسلایتر که یک محقق در اونز-ایلینوی، یک جت هوا فشرده شده در یک جریان از شیشه مذاب به راه انداخت بطور اتفاقی این الیاف را تولید کرد. ثبت اختراع برای این روش از تولید پشم شیشه برای اولین بار در سال 1933 انجام شد. اونز با شرکت کورنینگ در سال 1935 وارد معامله شد و در سال 1936 این روش را با اونز کورنینگ با نام "fibreglas" (با یک حرف S) به ثبت مجدد رساند.

در آن زمان پشم شیشه با الیافی که مقدار زیادی هوا در لابلای آن گیر افتاده و آن را به عنوان یک عایق مفید معرفی کرده بود، به ویژه که این الیاف در دمای بالا خوب عمل میکرد.

رزین مناسب برای ترکیب "پشم شیشه" با یک پلاستیک که به تولید یک ماده مرکب انجامید در سال 1936 توسط دوپونت توسعه داده شد. در واقع اولین جد رزین های پلی استر رزین مدرن Cyanamid است که از سال 1942 تولید شد که سیستم پخت پراکسید هیدروژن در آن استفاده شده است.

با ترکیبی از الیاف شیشه و رزین محتوای هوای محبوس بین الیاف با مواد پلاستیکی جایگزین شد. این جایگزینی پلاستیک خواص عایق حرارتی را مقداری کاهش داد، اما این کامپوزیت قدرت خود را به عنوان یک ماده ساختاری و ساخت و عامل ساز بسیاری از قطعات مقاوم و سبک نشان داد.

ری گرین از اونز کورنینگ با تولید اولین قایق کامپوزیت در سال 1937 اعتبار این محصول را افزایش داد. در سال 1939 در روسیه گزارش شده است یک قایق سواری از مواد پلاستیکی ساخته اند، و در ایالات متحده بدنه و بال یک هواپیما ا ز این ترکیب ساخته شد.

همچنین یک خودرو اولین بار با بدنه فایبرگلاس بصورت نمونه اولیه در سال 1946 تولید شد اما هیچگاه به تولید انبوه و تجاری نرسید.

تا اینکه بعد ها این ترکیب به صورت تجاری و در سطح وسیع بکار گرفته شد.

سالهاست که اتاق عقب انواع وانت با ورقه های فلزی سنگین تولید میشود اما نیاز به یک کابین وانت سبک و آیرودینامیک طراحان و تکنسینهای تولید این قطعه را بر آن داشت تا از فایبر گلاس برای جایگزینی فلز استفاده نمایند در سالهای اخیر اتاق عقب های تولید شده با این ترکیب با استقبال خوبی مواجه شده .